جماعتی که نظرباز آن بر و دوشند

به جنبش مژه عرض هزارآغوشند

ز حسن معنی دیوانگان مشو غافل

که این کبودتنان نیل آن بناگوشند

به صد زبان سخن ساز خیل مژگانها

به دور چشم تو چون میل سرمه خاموشند

ز عارض و خط خوبان جز این نشد روشن

که شعله ها همه با دود دل هماغوشند

مقیدان خیالت چو صبح ازین گلشن

به هر طرف که گذشتند دم بر دوشند

دربن محیط چوگرداب بیخودان غرور

زگردش سر بی مغز خود قدح نوشند

ز عبرت دم پیری کراست بهره که خلق

چو جام باده مهتاب پنبه درگوشند

فریب الفت امکان مخورکه مجلسیان

چوشمع تا مژه برهم نهی فراموشند

چه ممکن است حجاب فنا شود هستی

که نقشهای هوا چون سحر نفس پوشند

زگل حقیقت حسن بهار پرسیدم

به خنده گفت که این رنگها برون جوشند

کسی به فهم حقیقت نمی رسد بیدل

جهانیان همه یک نارسایی هوشند